Με ποικίλους τρόπους και δράσεις βίωσαν οι μαθητές μας την Εθνική Επέτειο. Η δημιουργία άρθρου ήταν ένας από αυτούς και τις καλύτερες ιδέες του ΣΤ’2 τις μοιραζόμαστε μαζί σας!
Πόσο σημαντικές είναι οι εθνικές επέτειοι!!! Μας θυμίζουν ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για τα ιδανικά που έχουμε, γιατί κάποιοι πρόγονοί μας πολέμησαν γι΄αυτά. Μας συγκινούν και μας κάνουν να επιθυμούμε να τους τιμήσουμε για όσα πέρασαν.
Οι σκληρές εικόνες από την έναρξη του πολέμου σε προετοιμάζουν για τις κακουχίες που θα ακολουθήσουν. Η απελπισία των παιδιών που φαίνεται στο πρόσωπό τους μαζί με την άγνοια που κυριαρχεί στα μάτια τους σε βοηθάει να καταλάβεις την αγάπη για τον πατέρα τους. Τα πρόσωπα των γυναικών εκφράζουν την ανησυχία και την ανασφάλεια για τη ζωή των ανδρών τους που πάνε να πολεμήσουν. Οι άντρες αντιθέτως χαίρονται που θα υπηρετήσουν την πατρίδα αλλά αισθάνονται και λύπη για τον αποχωρισμό των αγαπημένων τους προσώπων. Η αισιοδοξία, όμως, είναι σαν ήλιος στο σκοτάδι των συναισθημάτων των ανθρώπων. Εμψυχώνοντας τους στρατιώτες, όπως, έμπαιναν στα βαγόνια εμψυχώνονταν και αυτοί που έμεναν πίσω με αποτέλεσμα το ηθικό να ανυψώνεται. Τι θα γίνει, όμως, όταν αρχίσει ο πόλεμος;
Οι εικόνες από την αρχή του πολέμου είναι γεμάτες από ηρωισμό. Η αγάπη για την πατρίδα ξεχώριζε από το πάθος που πολεμούσαν οι ήρωες και απ΄τη θέληση που είχαν να υπερασπιστούν τη γαλανόλευκη. Ο αλτρουισμός και η αυταπάρνηση υπερτερούσαν στις καρδιές τους, κάτι που οι άνθρωποι δε νιώθουν σήμερα. Η επιμονή τους, επίσης, η ύψιστη αυτή αρετή τους έκανε πιο δυνατούς ενάντια στον εχθρό. Οι γυναίκες, από την άλλη, έδειχναν τεράστια επιμονή και μαχητικότητα και πήγαιναν στα βουνά χωρίς κανέναν δισταγμό, χωρίς φόβο, για να βοηθήσουν τους άνδρες τους.
Είναι γεγονός ότι κάθε πόλεμος είναι γεμάτος αρνητικές συνέπειες. Η πείνα αφήνει χιλιάδες βάρκες αγκυροβολημένες στην τσιμεντένια θάλασσα χωρίς να σαλπάρουν ποτέ ξανά. Ο φόβος έχει κατακλύσει τους ανθρώπους και η αξιοπρέπειά τους μπρος στην αναζήτηση της τροφής μοιάζει ανύπαρκτη. Συρτά βήματα, βασανισμένα κορμιά, σκελετωμένα, αδύναμα έρμαια της πείνας και των βασανιστηρίων. Τι είναι, λοιπόν, ιδανικότερο της ειρήνης. Τίποτα!!!
Η ειρήνη προσφέρει απλόχερα μόνο θετικές συνέπειες. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα απαραίτητα αγαθά, τα παιδιά παίζουν ανέμελα και ελεύθερα. Οι γονείς εργάζονται και εξασφαλίζουν ό,τι χρειάζονται. Τα σχολεία είναι ανοικτά και συμβάλλουν στην πνευματική καλλιέργεια των παιδιών. Η πόλη προοδεύει, καθώς όλοι είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας και νοιάζονται για το κοινό καλό.
Σταυράκης Νικηφόρος
Ο πόλεμος όπως πάντα εξαθλιώνει τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι αναζητούν τροφή και φτάνουν στο σημείο να ψάχνουν στα σκουπίδια και να τρώνε τα μισοτελειωμένα φαγητά των κατακτητών. Τους έχουν κατακτήσει ο θυμός και το μίσος, διότι δεν έχουν ούτε φαΐ, ούτε χρήματα, ούτε τίποτε. Οι άνθρωποι περπατάν με βλέμμα χαμηλωμένο και όταν περνάει κάποιος γνωστός τους δε σταυρώνουν λέξη. Σέρνουν τα βήματα τους απ’ την απελπισία, γιατί τίποτα δεν έχει σημασία πια. Γίνονται φυλακίσεις, σφαγές, βασανιστήρια και αιχμαλωσίες σε αθώους ανθρώπους.
Κατά τη διάρκεια της ειρήνης ο κόσμος είναι μαγευτικός. Τα παιδιά πάνε στο σχολείο με αποτέλεσμα τη μόρφωση και την πρόοδο επιστημών. Οι παιδικές φωνές ακούγονται από παντού μαζί με τα γέλια, τα τραγούδια. Υπάρχουν πλούσια υλικά αγαθά, επειδή η αγορά λειτουργεί ελεύθερα. Ο καθένας ασχολείται με το επάγγελμά του και έτσι προοδεύουν τα επαγγέλματα. Οι πόλεις ξαναχτίζονται, γίνονται όμορφες και χτίζονται με τα κατάλληλα υλικά. Οι άνθρωποι αναπτύσσουν φιλίες και έτσι υπάρχει επικοινωνία και πολλά θέματα να συζητήσουν.
Οι άνθρωποι οργανώνουν στα σπίτια γλέντια με τραπέζια στρωμένα. Όλοι είναι χαρούμενοι, χαμογελαστοί και αγκαλιάζονται. Υπάρχει δημοκρατία με αποτέλεσμα την ελευθερία λόγου του καθενός. Με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι ένα ενεργό μέλος και χρήσιμος για όσους χρειάζονται βοήθεια.
Όλοι μας πρέπει να τιμούμε τους Έλληνες πολεμιστές όχι μόνο σε γιορτές αλλά και στην καθημερινότητα, διότι για μας είναι πρότυπα.
Καραλάιου Εύα
Οι εικόνες της πρώτης μέρας του πολέμου είναι βομβαρδισμένες από πολλά συναισθήματα. Τα παιδιά έχουν την ελπίδα ότι οι πατεράδες τους, οι ήρωές τους θα τα καταφέρουν αλλά νιώθουν και φόβο μήπως σκοτωθούν. Η περιέργεια φωλιάζει μέσα τους, αφού δεν έχουν ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι που μένουν πίσω είναι πλημμυρισμένοι από αγωνία, γιατί δεν ξέρουν αν τα παιδιά τους ή οι άντρες τους θα καταφέρουν να επιβιώσουν. Οι στρατιώτες είναι πικραμένοι που η ειρήνη τους αποχαιρετά αλλά και περήφανοι που θα πολεμήσουν για την πατρίδα τους και τη ελευθερία τους .
Πετμεζά Στεφανία
Η ειρήνη που επικράτησε μετά την κατοχή έβγαλε από τον λάκκο με την λάσπη την υποδουλωμένη ως τότε Ελλάδα. Οι πόλεις είναι ήσυχες πια και τα φώτα στα σπίτια δείχνουν την ελευθερία της χώρας ξανά. Οι άνθρωποι ξέγνοιαστοι στους δρόμους πανηγυρίζουν και χορεύουν. Τα σχολεία άνοιξαν και έτσι η μόρφωση απλώθηκε στην χώρα σιγά-σιγά. Η δημοκρατία κυρίευσε και με αυτό τον τρόπο γίνονται δίκαιες και όχι καταπιεστικές και εξαναγκαστικές πράξεις. Τώρα πια οι άνθρωποι εκφράζονται ελεύθερα και συμβιώνουν ειρηνικά, διότι οι κατακτητές έφυγαν και επέστρεψε η ειρήνη.
Δογάνης Κων/νος
Οι εικόνες της πρώτης μέρας του πολέμου ήταν γεμάτες συγκρουόμενα συναισθήματα. Τα παιδιά αποχαιρετούν τους πατεράδες τους και χωρίζουν σε δυο μεριές τη σκέψη τους, την μια την κατακτούσε ο φόβος για τους πατεράδες τους άμα θα γυρίσουν ή άμα θα τον ξαναδούν και απ΄ την άλλη είχαν μια αισιοδοξία και μια ελπίδα για αυτούς. Οι άνθρωποι όμως που έμεναν πίσω παππούδες, γιαγιάδες και σύζυγοι ένιωθαν πρώτα απ΄ όλα θλίψη και φόβο, αλλά ήταν και ταυτόχρονα υπερήφανοι για αυτούς. Οι στρατιώτες όμως τουλάχιστον εξωτερικά δεν έδειχναν τον φόβο και τη θλίψη τους, μόνο την αισιοδοξία και την τόλμη τους τις οποίες έδειξαν με το καμαρωτό βλέμμα και περπάτημά τους. Και οι τρείς ομάδες ανθρώπων δέχονταν βομβαρδισμούς από σκέψεις. Άραγε τι γινόταν στον πόλεμο;
Οι γυναίκες που διακινδύνευαν ολόκληρη τη ζωή τους ήταν ξαφνιάσματα της φύσης ποιος ξέρει ο Θεός τι τις πότισε και είχαν τόσο μεράκι και θάρρος για τον αγώνα τους.
Οι αρνητικές συνέπειες του πολέμου είναι όσες τα αστέρια είναι όσοι οι αριθμοί είναι παρά πολλές. Οι άνθρωπο αναζητούν τροφή εξαθλιωμένοι απ΄ την πείνα. Νιώθουν άγχος, φόβο για το άμα θα πεθάνουν, σίγουρα κάποιος γνωστούς τους θα είχε πεθάνει.
Τρουβάς ΄Αρης
Άραγε θα μπορούσε κανείς να μετρήσει τα αγαθά μιας ειρηνικής περιόδου; Αναμφίβολα ΌΧΙ! Η γλυκιά φωνή της μαμάς να σε φωνάζει από το παράθυρο για να φας, να κοιμηθείς ή να σου ψιθυρίσει ένα παλιό παραμύθι. Οι ξέγνοιαστες βόλτες και οι χαρούμενες φωνές των παιδιών. Για αυτό επιβάλλεται να διεκδικούμε την ειρήνη.
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά λόγια για το θάρρος και την ανδρεία των Ελλήνων. Εξαιτίας της μεγάλης αγάπης για την πατρίδα οι άντρες ”ρίχνονταν” στον αγώνα με αυτοθυσία και αυταπάρνηση. Πολεμούσαν λες και έβλεπες λιοντάρια, γιατί κάθε στρατιώτης έκρυβε το δικό του λιοντάρι μέσα του. Τα μάτια τους να αστράφτουν από θέληση και επιμονή με απώτερο στόχο τη νίκη, γιατί η πατρίδα ήταν πάνω και από την ζωή τους. Οι γυναίκες από την άλλη μεριά, παρόλο τις δυσκολίες που συναντούσαν, μάχονταν σαν άντρες με απαράμιλλο θάρρος κα την υπομονή στο μέτωπο. Πολλές εκτός από βοηθητικές δουλειές έμεναν μόνιμα στο μέτωπο, για να βοηθούν ακόμα περισσότερο τους άντρες.
Μουζάκη Κατερίνα
Η έναρξη του πολέμου έφερε μαζί της χιλιάδες συναισθήματα αλλά και εικόνες όπου τα αποτύπωναν τέλεια. Οι άντρες φεύγοντας για το μέτωπο πήραν μαζί και ένα χαμόγελο αποχαιρετώντας τους δικούς τους. Γυναίκες και παιδιά ο καθένας με ένα δάκρυ, άλλοι γιατί δεν μπόρεσαν να πάνε και αυτοί στα βουνά και άλλοι γιατί ίσως ήταν η τελευταία φορά που αντίκριζαν τον άντρα, τον πατέρα και τον γιο. Όμως, όλοι ήξεραν ότι αυτοί που έφευγαν θα πολεμούσαν σαν λιοντάρια για την ελευθερία της χώρας. Κανένας δεν ήταν σίγουρος για το μέλλον όμως όλοι ήταν αισιόδοξοι για τα επακόλουθα. Ο πατριωτισμός είναι η λήξη η οποία ταιριάζει τέλεια σε αυτήν την εικόνα.
Οι συνέπειες του πολέμου και πολύ περισσότερο της κατοχής στην Ελλάδα ήταν αμέτρητες.
Οι πεινασμένοι ήταν εκατοντάδες, κυκλοφορούσαν και το πιθανότερο ήταν να πεθάνουν στο δρόμο καθώς τα φαγητά του συσσιτίου ήταν ελάχιστο και ήταν αρκετά δύσκολο να βρεθεί τροφή. Πολλοί έτρωγαν από τα σκουπίδια για να σωθούν. Όλοι τους έσερναν τα πόδια και είχαν το κεφάλι τους χαμηλωμένο, καθώς δεν τους είχαν απομείνει καθόλου δυνάμεις. Σιγά σιγά έχαναν την αξιοπρέπειά τους αλλά και τον εαυτό τους και αυτός ήταν ο απώτερος σκοπός των Γερμανών.
Η απελπισία φώλιαζε σε κάθε σκέψη των ανθρώπων σαν ένα μικρό ζώο που επέστρεφε από ένα μακρινό ταξίδι. Οι κατακτητές δεν σταμάτησαν μόνο στο να αφήνουν ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα αλλά προέβησαν και σε απάνθρωπες πράξεις. Χιλιάδες άνθρωποι μπήκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όμως, ελάχιστοι ήταν αυτοί που κατάφεραν να βγουν με το τέλος του πολέμου. Βέβαιο θάνατο είχε όποιος κυκλοφορούσε μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας.
Kόκκινος Γιώργος